Op 13 september 1959 houdt Phil Bosmans in Antwerpen “WERKHUIS M.I.N.” boven de doopvont, een werkhuis voor ‘Mensen In Nood’. In een manifest schrijft hij dat mensen die willen werken, recht hebben op werk. Jammer genoeg kan niet iedereen dat recht opeisen.
“Op zekere dag klopte een man bij ons aan, die we niet vlug zullen vergeten en die de doorslag gaf voor het gewaagd initiatief van een eigen werkhuis. […] We zijn samen gaan zoeken naar werk, hij per brief en ik per telefoon! […] We probeerden op 126 plaatsen en op de 127e plaats kwam de chef van het personeel, persoonlijk onder de indruk van het tragische van zijn geval, en zei: “Ik ga hem werk geven!” Toen was de maat vol en zijn we dat initiatief begonnen!”
Bij de opstart voorzag de M.I.N. vooral in werk voor ex-gedetineerden, landlopers, werklozen zonder werkloosheidssteun, kleine zelfstandigen die failliet gingen en mensen met een fysieke en mentale beperking. Het was een traject van vallen en opstaan. Is er werk, dan is er geld. Is er geen werk, dan valt er ook niks te verdienen. Het was roeien met de riemen die er waren.
Pas in 1963 wordt een wettelijk kader in het leven geroepen en de beschutte werkplaatsen zien het levenslicht. Begin jaren 1970 wordt ‘Werkhuizen MIN’ een vzw. Gevolg: meer structuur, meer samenwerking, groei, verhuizen, …
Rond de eeuwwisseling kwam er een directiewissel. De nieuwe directeur Ludo De Ranter loodste het bedrijf de 21e eeuw in, met behoud van de basisbeginselen. In de loop der jaren is Werkhuizen MIN geëvolueerd naar een maatwerkbedrijf waar voornamelijk mensen met een arbeidsbeperking tewerkgesteld worden. Toch is de MIN altijd een hechte gemeenschap gebleven.
In januari 2023 gaf Ludo De Ranter de kapiteinspet door aan Tom Bridts. Die zet MIN 3.0 in de steigers om de uitdagingen en onzekerheden van de huidige maatschappij en de economische situatie te counteren. Centraal in die aanpak staat - jawel - nog steeds onze doelgroep: mensen met een afstand tot de arbeidsmarkt.
